To fake or not to fake?
Η αλήθεια ή ο αστικός μύθος, θέλει την σταρ του Γάμος αλά ελληνικά να δηλώνει ότι: «ποτέ δεν είσαι τόσο χοντρή ώστε να μην μπορείς ν’ αγοράσεις καινούργια τσάντα».
Όσες από μας παλεύουμε με το βάρος μας ανά τα χρόνια ξέρουμε πολύ καλά ότι όντως, στις περιόδους που είμαστε down γιατί το βάρος έχει πάει up, η τσάντα ή τα παπούτσια είναι το μόνο που μπορεί να μας φτιάξει τη διάθεση σ’ ένα πιθανό shopping therapy γιατί τίποτα δεν μας εμποδίζει ν’ αποκτήσουμε την τσάντα των ονείρων μας. Δεν υπάρχουν νούμερα. Δεν φαίνεται να «ξεχειλίζει» κάτι. Μας πάει ό,τι και να κάνουμε, όπως και να είμαστε.
You're never too fat for a new purse.
Nia Vardalos
Ένα από τα μεγάλα ερωτήματα στις τσάντες είναι αν θα αγοράσεις μια απλή «ανώνυμη» ή αν θα υποκύψεις στο fake. Θα σας πω σήμερα την δική μου διαδρομή και θα βγάλετε τα συμπεράσματά σας.
Πρώτα ήταν η Κατερίνα στη δουλειά, μπορεί και είκοσι χρόνια πριν. Την είδα να πετάει αδιάφορα στον πάγκο του μοντάζ μια Birkin.
-Αααα! Μια Birkin είπα εγώ;
-Τι είναι αυτό; με ρώτησε.
-Μια Birkin του Hermès, το μοντέλο της τσάντας έτσι το λένε.
-Α, ναι! Δεν έχω ιδέα, τις φέρνει η θεία μου στη Γλυφάδα, μου άρεσε και την πήρα.
Κανονικά για ν’ αγοράσεις αυθεντική Birkin (ναι από την Jane Birkin πήρε το όνομά της) πρέπει να μπεις σε λίστα αναμονής. Ή να δώσεις 30.000 Ευρώ για μία από δεύτερο χέρι. Άρα το να πάρεις μια καλή απομίμηση είναι μάλλον η μόνη σου δυνατότητα.
Δεν το συζητώ. Πήγα όπως ήμουνα στη θεία η οποία είχε στήσει μαγαζί ολόκληρο στο σπίτι της στη Γλυφάδα. Μόνο που οι τσάντες, εξαιρετικές απομιμήσεις (μου έχουν μείνει ακόμα) ήταν γύρω στα 200-300 ευρώ (μιλάμε για 2005, τότε που το χρήμα έρρεε). Άρα πόσες να πάρεις στη διάρκεια ενός χρόνου; Μία; Δύο;
Μέχρι τις δύο έφτασα πριν αποφασίσω ότι δεν έχω λεφτά για πέταμα. Την Birkin δεν την πήρα, θα σας εξηγήσω σε λίγο γιατί. Πήρα όμως μια χαριτωμένη Dior σε καφέ χρώμα και μία ροζ Luella, περίπου όπως αυτή που σας δείχνω.
Να σας εξηγήσω γιατί όχι Birkin λοιπόν. Γιατί fake Birkin κυκλοφορούν με το κιλό. Όπως και οι κλασικές Louis Vuitton. Κάντε μια βόλτα σ’ ένα πανηγύρι και θα δείτε. Δεν τις προλαβαίνεις. Στη γειτονιά που ζω και με το εισόδημα που έχω, θα έδινα λοιπόν 300 ευρώ για να πάρω την ίδια τσάντα -σε λίγο καλύτερη ποιότητα- μ’ εκείνη που έχει η γειτόνισσά μου και που της κόστισε 30 ευρώ στο πανηγύρι. Όχι δεν θα πάρω. Όπως βλέπετε οι δικές μου ήταν πιο… εκλεπτυσμένες και πιο σπάνιες.
Λίγο αργότερα, όταν κάναμε χρωματική ανάλυση -ποια χρώματα μας ταιριάζουν ντε- και ανταλλάξαμε ντουλάπες με τη Φωτεινούλα, μου έδωσε μια tote Dior σε μαύρο χρώμα. Την έχω ακόμα.
Να σας πω, οι φωτογραφίες δεν είναι δικές μου, στο διαδίκτυο τις βρήκα όλες, μην νομίζετε ότι έχω καντηλέρια σπίτι μου και σαφώς η συγκεκριμένη τσάντα δεν είναι αυθεντική. Να ξέρετε ότι τις πουλάνε και με fake θήκη.
Εκείνη περίπου την περίοδο πήγα στην Τουρκία. Στο παζάρι της Κωνσταντινούπολης αγόρασα μια εκπληκτική fake Burberry βαλίτσα. Σαν αυτές που είχαν οι γιατροί παλιά, που ανοίγουν από πάνω. Αυτή που βρήκα μοιάζει λίγο στα χρώματα αλλά δεν έχει το άνοιγμα το ωραίο.
Την πήρα για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι τότε αν έβγαινες βόλτα στην πλατεία στο νησί το απόγευμα τους έβλεπες όλους με κάτι από Burberry. Μια τσάντα, ένα πουκάμισο, ένα πόλο, κάτι τέλος πάντων, λύσσα τους είχε πιάσει. Είπα κι εγώ να βγαίνω βόλτα με τη βαλίτσα μου να τους μπω στο μάτι. Για μένα τα Burberry είναι καμπαρντίνες και το σχέδιο είναι φόδρα ΑΠΟ ΜΕΣΑ, όχι να το δείχνεις υπερήφανος. Όπως και τα Louis Vuitton είναι μπαούλα. Για να μην ξεχνιόμαστε.
Ο δεύτερος λόγος ήταν γιατί όντως χρειαζόμουνα μια βαλίτσα και λάτρεψα το άνοιγμά της. Στο αεροδρόμιο που περίμενα να φύγουμε με πλησίασε ένας κύριος που είχε μαγαζί στην Ερμού και με ρωτούσε αν είναι αυθεντική και από πού την πήρα. Μου είπε ότι με γυμνό μάτι δεν την ξεχώριζες με τίποτα. Μη ρωτάτε, σάπισε στο πατάρι γιατί δεν υπολόγισα ότι ήταν πολύ βαριά για να την κουβαλάω σε ταξίδια. Οι Τούρκοι πάντως για μένα είναι οι καλύτεροι και δεν πιάνουν μία μπροστά στους Κινέζους που έχουν πλημμυρίσει την αγορά.
Χρόνια αργότερα βρέθηκα όντως με μια fake Louis Vuitton shopper που μπορεί να μην έμοιαζε με μπαούλο αλλά έπαιρνε τα πάντα μέσα αλλά δεν είχε τα λογότυπα. Ήταν ένα απλό μπεζ. Τουρκία και πάλι. Όπως και η κόκκινη shopper Channel που μετά ανακάλυψα ότι δεν μπορούσα να την βάλω στον ώμο και της πρόσθεσα χερούλια μακριά σ’ ένα μαγαζί στου Ψυρρή. Και με μία -πάλι shopper Hermès- με ασορτί πορτοφόλι μέσα που όμως κι αυτή δεν με βόλεψε γιατί ήταν πολύ λεπτή, δεν έπαιρνε μέσα τα πάντα.
Μέχρι που η Ντίνα μου είπε ότι αν με πιάσουν με τέτοιες τσάντες στο Παρίσι θα φάω το πρόστιμο της ζωής μου και σταμάτησα να τις κυκλοφορώ.
Τώρα σας τα λέω όλα αυτά γιατί διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στους New York Times, με τίτλο Inside the Delirious Rise of ‘Superfake’ Handbags και τα θυμήθηκα. Έχω και μία υπέροχη Yves Saint Laurent από το πανηγύρι του Αη Δημήτρη, να θυμηθώ να την κρατήσω λίγο γιατί το πρόβλημα με αυτές είναι ότι αν τις αφήσεις στην ντουλάπα σιγά σιγά το πλαστικό ξεφτάει και είναι για πέταμα.
Αλλά αύριο είναι το πανηγύρι των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Μωρέ λες να πάμε με την Ζωΐτσα και την Αννούλα;
Τι άλλο;
Τίποτε άλλο δεν είχε αυτή την εβδομάδα. Μας έφαγαν οι εκλογές. Στο στούντιο ήμουνα μόνη μου, με τον Χρήστο Μιχαηλίδη δεν είχαμε κουβεντούλα και στο Παράθυρο δεν ανέβασαν το άρθρο μου στον ιστότοπο. Τελειώνω ακόμα το προηγούμενο βιβλίο, συνεχίζω να βλέπω τις σειρές που είχα ξεκινήσει. Σαν να έχουν μπει όλα στην αναμονή…
Όμως, ελπίζω να σας έχω σύντομα νέα για την παρουσίαση του βιβλίου που θα είναι γκράντε με πολύ πολύ αγαπημένα μου κορίτσια.
Καλό βόλι και ραντεβού το ερχόμενο Σάββατο (ή και Παρασκευή βράδυ)!