Η γραμμή 4 του παρισινού μετρό
Στο παρά πέντε
Τελευταία υπενθύμιση, τη Δευτέρα είναι η παρουσίαση, σας περιμένουμε όλοι όλους και όλες και καλά θα κάνετε να έρθετε να γνωριστούμε και αν το ζητήσετε ευγενικά θα βγάλουμε και selfies.
Που θα βρείτε τους φίλους μου:
Χριστίνα Βίδου: https://www.ertecho.gr/radio/proto/show/zoigr/
Κλαίρη Δημοπούλου: https://www.youtube.com/@ClaireDimopoulou
Αθηνά Σαμαρά:
Μιχάλης Καλαμαράς:
http://www.eanagnostis.gr/
Η γραμμή 4 του παρισινού μετρό (συνέχεια)
Είμαι στη γραμμή 6 του μετρό και θέλω ν’ αλλάξω στην 4. Στ’ αυτιά μου έχω τη φωνή του Νίκου, πάνω από 20 χρόνια πριν: «Μην αλλάξεις Μονπαρνάς, κατέβα στο Raspail, μια πόρτα κι έκανες την αλλαγή».
Γυρνάω πίσω γιατί για μια φευγαλέα στιγμή πιστεύω ότι ο παλιός μου φίλος είναι πίσω μου, με κάποιο περίεργο τρόπο συμπέσαμε στο ίδιο βαγόνι και μου θυμίζει τι πρέπει να κάνω. Κατεβαίνω Raspail. Δυστυχώς η πόρτα αν και ακόμα στη θέση της για να περάσεις από την μία αποβάθρα στην άλλη, μια εξαίρεση στο Παρίσι που όλο ανεβαίνεις και κατεβαίνεις σκάλες και διασχίζεις διαδρόμους, είναι σφραγισμένη. Η γραμμή 4 δεν φτάνει μέχρι εκεί λόγω εργασιών, σταματάει στο Μονπαρνάς. Ξαναπαίρνω την 6 κατεβαίνω στο μισητό Μονπαρνάς και περνάω ένα τέταρτο να περπατάω, ν’ ανεβαίνω, να κατεβαίνω. Πόσο δίκιο είχε ο Νίκος.
Όλοι ο μόνιμοι κάτοικοι ξέρουν ότι τους μεγάλους αυτούς σταθμούς καλό είναι να τους αποφεύγεις γιατί χάνεις χρόνο. Καλύτερα σε μια άλλη διασταύρωση, correspondance το λένε.
Η γραμμή 4 διασχίζει το Παρίσι κάθετα. Δύσκολο να την αποφύγεις, θες δεν θες. Ποτέ όμως δεν ήταν η αγαπημένη μου. Κι όμως κοιτάζοντας τους σταθμούς έναν ένα συνειδητοποιώ ότι ο καθένας τους έχει και μια μικρή ιστορία.
Να ομολογήσω ότι τους τελευταίους τρεις σταθμούς δεξιά (στο Νότο) δεν τους ξέρω. Στην εποχή μου το μετρό σταματούσε στην πόρτα της Ορλεάνης. Ή εκεί ή στην προηγούμενη κατεβαίναμε για να πάμε 2-3 φορές το χρόνο στα πάρτυ στο ελληνικό ίδρυμα στην μεγάλη Cité internationale universitaire, εκεί που είναι όλες οι φοιτητικές εστίες και πολλές χώρες έχουν το δικό τους οίκημα. Εκεί ήταν που κάααααποτε κατάλαβα τη διαφορά ανάμεσα στο 5 και το 6 ποτό…
Στο Saint Sulpice πήγαινα κάθε χρόνο για να πάρω ένα σαντόν για τη φάτνη μου.
Εκτός από τα κλασσικά: Μαρία, Ιωσήφ, βρέφος, αγγελάκια, Μάγοι, η καθολικοί παράδοση βάζει στην φάτνη όλο το χωριό: βοσκός, παπάς, υφάντρα, αρτοποιός, όλοι έχουν την θέση τους στο πλάνο. Πλάκα πλάκα με τα χρόνια έχω φτιάξει μεγάλη συλλογή αλλά για δείτε τι συνθέσεις μπορει να κάνει κανείς
Στο Saint Germain des Près οι αναμνήσεις είναι πιο πρόσφατες. Μετά από μια ομιλία μου μας κάλεσαν για ένα ποτό. Ο Ντόναλντ που ήταν ακόμα ανήλικος πήρε ένα μακαρόν κι ακόμα θυμάται τα 17 ευρώ που έκανε. Το καρτιέ του Σαρτρ και του Αραγκόν είναι πλέον ένα καρτιέ για νεόπλουτους. Κι όπως τραγουδούσε και η Juliette Gréco
Il n'y a plus d'après à Saint Germain des Près…
Το Saint Michel και το Odéon δεν τα συζητάω. Είναι η καρδιά του Παρισιού, τα πρώτα που βλέπουν οι τουρίστες και οι παλιές φοιτητικές γειτονιές.
Στο Odéon είναι εκείνο το τεράστιο γωνιακό καφέ το Relais, όπου για πρώτη φορά δοκίμασα προφιτερόλ αλά γαλλικά. Δηλαδή σου με παγωτό βανίλια μέσα και λιωμένη σοκολάτα από πάνω. Γι’ αυτό μάλιστα, αξίζει να κάνεις την ανατροπή στην καλοκαιρινή διατροφή.
Απέναντι δεξιά είναι ένα μικρό ημιυπόγειο μπαρ, το 10. Το γνώρισα ως φοιτήτρια και κατόπιν όταν ο μικρός μου φίλος Γκωτιέ ενηλικιώθηκε έγινε ένα από τα αγαπημένα του στέκια. Και προχθές μου είπε την ιστορία, όταν ο καινούργιος ιδιοκτήτης που ήταν πριν θαμώνας κι όταν πήρε σύνταξη ο προηγούμενος το αγόρασε, ένα απόγευμα άνοιγε το μπαρ και μπαμ πάρτον κάτω τέζα, στα καλά καθούμενα. Ανοιχτό το βρήκα πάντως αλλά όπως μου είπε, οι «παλιοί» δεν πολυπηγαίνουν.
Μια που λέμε για μπαρ, η μεγάλη μόδα είναι τα blind-tests. Πας στο μπαρ την τάδε ώρα κι ένας DJ βάζει μουσική που εσύ θα πρέπει να βρεις και τον τίτλο του τραγουδιού και τον καλλιτέχνη. Α! Ναι! Οι βραδιές είναι θεματικές για να πας διαβασμένος: ας πούμε το θέμα είναι ο καιρός. Τραγούδια που έχουν βροχή, ήλιο κλπ στον τίτλο τους.
Ρώτησα αν κάνει αυτό αλλά μου είπαν όχι γιατί δεν είναι στον τίτλο ο ήλιος και η βροχή.
Θυμίζω λίγο για να τραγουδάτε παρέα!
Au soleil, sous la pluie
À midi ou à minuit
Il y a tout ce que vous voulez
Aux Champs-Élysées
Λίγο παρακάτω είναι οι Les Halles. Προφέρεται Λε Αλ, δεν υπάρχει liaison να πεις Λες Αλ. Στα χρόνια που ζούσα στο Παρίσι δεν πολυπλησιάζαμε. Πηγαίναμε στο Μπομπούρ που είναι δυο βήματα παραδίπλα. Οι περισσότεροι θα το ξέρετε ως μουσείο μοντέρνας τέχνης αλλά εμείς το ξέραμε κυρίως ως βιβλιοθήκη. Οι τρεις τελευταιοι όροφοι δεν είχαν μόνο τα πιο σύγχρονα βιβλία αλλά είχε και εφημερίδες και περιοδικά σε μικροφίλμ. Άρα στη διάρκεια των σπουδών μας ήταν σημείο αναφοράς. Χώρια που στο μεταπτυχιακό κάναμε εκεί μάθημα κάθε Δευτέρα πρωί. Ήταν ένα κεντρικό σημείο στην πόλη όπου διάφοροι επαγγελματίες των τότε πολυμέσων μπορούσαν εύκολα να έρθουν και να μας παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Οι διαλέξεις αυτές είναι μία από τις συνιστώσες στις οποίες οφείλετε το τι έγινα όταν μεγάλωσα…
Οι Λε Αλ ήταν κάποτε η κεντρική αγορά του Παρισιού. Φτιάχτηκαν τον 12ο αιώνα από τον Λουδοβίκο ΣΤ΄ (δέκα λουδοβίκους μετά δεν υπήρχε πια βασιλεία) που ήθελε μια αγορά (με την έννοια του δικού μας παζαριού) έξω από το κέντρο του Παρισιού και την δημιούργησε αποξηραίνοντας τους βάλτους που είχε εκεί.
Το 1979 μεταμορφώθηκε σε εμπορικό κέντρο αλλά 20 χρόνια αργότερα ήταν ήδη σε παρακμή. Είναι από το 2016 και μετά που το νέο εμπορικό κέντρο μάζεψε την αφρόκρεμα των μεγάλων παγκόσμιων και γαλλικών μαρκών και απέκτησε νέα λάμψη.
Επειδή ούτε οι αναμνήσεις μου με φέρνουν στην περιοχή ούτε νέες εμπειρίες με οδηγούν προς τα εκεί, πάω κι έρχομαι χωρίς ιδιαίτερο συναίσθημα.
Gentrification (εξευγενισμο το λέμε στα ελληνικά αλλά δεν με τρελαίνει ο όρος) έχει υποστεί και η περιοχή του Gare du Nord που στα νιάτα μου δεν πλησιάζαμε παρά μόνο για να πάρουμε το τρένο για το Βορρά. Τα τελευταία χρόνια είδα τις αλλαγές, σίγουρα προς το καλύτερο ερχόμενη από Βρυξέλλες.
Πολύ πιο βόρεια δεν θα σας πάω. Μπορούμε να κατέβουμε στο Barbès - Rochechouart, είτε για να ψωνίσουμε υφάσματα είτε για ν’ ανέβουμε στην Μονμάρτη με τα πόδια (όποιος αντέχει). Όσο για το Simplon έχω τις καλύτερες αναμνήσεις αλλά δεν είναι ώρα για τέτοιους συναισθηματισμούς.
Social Media
Την άλλη βδομάδα θα σας τα βάλω όλα μαζί, τώρα ασχολούμαστε με την παρουσίαση του βιβλίου και κάνουμε χώρο στην ατζέντα μας!
Να περνάτε όμορφα, να προσέχετε και ραντεβού το ερχόμενο Σάββατο (ή και Παρασκευή βράδυ!)